O sztukach wszelakich - muzyka w teatrze
muzyka w teatrze, muzyka leży u źródeł sztuki teatralnej. muzyka w teatrze, muzyka leży u źródeł sztuki teatralnej; była wraz ze śpiewem, tańcem, deklamacją nierozdzielnym elementem obrzędów religijnych wszystkich cywilizacji. Z rozwojem gatunków teatralnych ustępowała miejsca literaturze, scenografii, grze aktorskiej. W teatrach muzycznych, jak >opera, > operetka, >musical, > wodewil, >rewia, >balet, > śpiewogra muzyka w dalszym ciągu pełni rolę pierwszoplanową. W połowie XX w. powstała nowa forma teatru muzycznego > teatr instrumentalny.
W większości spektakli teatru dramatycznego muzyka tworzy dźwiękowy podkład: buduje nastrój, potęguje napięcie, zwraca uwagę widza na pewne elementy akcji, osadza fabułę w określonej epoce, kraju, środowisku społecznym. Stanowi istotną część fabuły w sztukach biograficznych o kompozytorach, gwiazdach opery czy estrady (Peter Shaffer: Amadeusz, Terrence Mc Nally: Maria Callas. Lekcja śpiewu.).
Często muzyka powstaje na zamówienie i są to kompozycje oryginalne, ale także do tej muzyki włącza się cytaty znanych utworów muzyki poważnej jak i popularnej. Opracowanie muzyczne spektaklu uwzględniać może także >efekty dźwiękowe, czyli dźwięki przyrody i cywilizacji. Bywa też, że dramaty, zwłaszcza komedie, pisane są jakby były partyturą muzyczną, tzn. role powinny być obsadzane aktorami mówiącymi skontrastowaną barwą czy wysokością głosu, np. bohaterowie Zemsty: Cześnik, Rejent, Papkin; albo pewne partie tekstu napisane są „muzycznie” i trafnie wyreżyserowane uzyskują dodatkowe walory dramaturgiczne, np. w Weselu dialog osób oczekujących na przybycie wysłannika ze złotym rogiem; albo fragment tekstu pisany jest np. do melodii znanej piosenki.
W teatrach muzycznych, instrumentalnym i na estradzie muzyka z zasady wykonywana jest „na żywo” przez orkiestrę, zespół, pojedynczych muzyków albo śpiewaków czy piosenkarzy, chociaż bywa też odtwarzana z magnetofonu czy CD (> zapis dźwięku), o czym decydują względy artystyczne, finansowe lub techniczne, n. p.: w > teatrze objazdowym.
W większości spektakli teatru dramatycznego muzyka tworzy dźwiękowy podkład: buduje nastrój, potęguje napięcie, zwraca uwagę widza na pewne elementy akcji, osadza fabułę w określonej epoce, kraju, środowisku społecznym. Stanowi istotną część fabuły w sztukach biograficznych o kompozytorach, gwiazdach opery czy estrady (Peter Shaffer: Amadeusz, Terrence Mc Nally: Maria Callas. Lekcja śpiewu.).
Często muzyka powstaje na zamówienie i są to kompozycje oryginalne, ale także do tej muzyki włącza się cytaty znanych utworów muzyki poważnej jak i popularnej. Opracowanie muzyczne spektaklu uwzględniać może także >efekty dźwiękowe, czyli dźwięki przyrody i cywilizacji. Bywa też, że dramaty, zwłaszcza komedie, pisane są jakby były partyturą muzyczną, tzn. role powinny być obsadzane aktorami mówiącymi skontrastowaną barwą czy wysokością głosu, np. bohaterowie Zemsty: Cześnik, Rejent, Papkin; albo pewne partie tekstu napisane są „muzycznie” i trafnie wyreżyserowane uzyskują dodatkowe walory dramaturgiczne, np. w Weselu dialog osób oczekujących na przybycie wysłannika ze złotym rogiem; albo fragment tekstu pisany jest np. do melodii znanej piosenki.
W teatrach muzycznych, instrumentalnym i na estradzie muzyka z zasady wykonywana jest „na żywo” przez orkiestrę, zespół, pojedynczych muzyków albo śpiewaków czy piosenkarzy, chociaż bywa też odtwarzana z magnetofonu czy CD (> zapis dźwięku), o czym decydują względy artystyczne, finansowe lub techniczne, n. p.: w > teatrze objazdowym.
« powrót
