O sztukach wszelakich - Zapasiewicz Zbigniew
Zbigniew Zapasiewicz (1934-2009), polski aktor, reżyser, pedagog; jeden z najwybitniejszych współczesnych aktorów polskich.
Zbigniew Zapasiewicz (1934-2009), polski aktor, reżyser, pedagog; jeden z najwybitniejszych współczesnych aktorów polskich. Potrafi z najwyższą maestrią zagrać tak w teatrze, filmie czy radiu role klasyczne, realistyczno-naturalistyczne ale i z repertuaru teatru absurdu. „Bohaterowie jego są zarazem ludźmi o określonych cechach charakteru (czasem nawet bliskich rodzajowości - jak Pijak w Gombrowiczowskim Ślubie) i ucieleśnieniem pewnych - w znacznym stopniu abstrakcyjnych pojęć." (M. Fik, Trzydzieści pięć sezonów. Teatry dramatyczne w Polsce w latach 1944-1979, Warszawa 1981); był wybitnym recytatorem. Nie sposób tu wymienić jego wybitne kreacje od debiutu w 1956 – w repertuarze klasycznym (m.in. Pylades w Ifigenii w Taurydzie J.W. Goethego 1961, Prozorow — Trzy siostry Aantoniego P. Czechowa 1963, Czacki — Mądremu biada A.S. Gribojedowa 1967, tytułowa i Pan — Kubuś Fatalista wg Denisa Diderota 1976 i 87 i współczesne: Pijak i Ojciec — Ślub Witolda Gombrowicza 1974 i 91, tytułowa — Baal Bertolda Brechta 1985, Zachedryński — Miłość na Krymie Sławomira Mrożka 1994; prace reżyserskie, m.in. wg Zbigniewa Herberta — Pan Cogito szuka rady 1984 i Powrót pana Cogito 1990 i telewizyjne 1992; Historie zakulisowe Antoniego Czechowa 2003, Ławeczka A. Gelmana 2003; role film., od debiutu w Wianie, reż. Jan Łomnicki 1963 także m.in. w: Ocaleniu, reż. E. Żebrowski 1972, Barwach ochronnych, reż. Krzysztof Zanussi 1977, Bez znieczulenia, reż. Andrzej Wajda 1978, Barytonie 1985 i Matce Królów, reż. Janusz Zaorski 1982 (premiera 1987), Krótkim filmie o zabijaniu 1987, Dekalogu V 1988, reż. Krzysztof Kieslowski, Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową 2000 i Persona non grata 2005, reż. Krzysztof Zanussi; od 1987 prof. PWST w Warszawie (od 1996 Akademia Teatralna); liczne nagrody teatralne i filmowe.
