O sztukach wszelakich - widownia
widownia, cz臋艣膰 teatralnej budowli przeznaczona dla widzów (drug膮 jest scena).
widownia, cz臋艣膰 teatralnej budowli przeznaczona dla widzów (drug膮 jest > scena). Przybiera艂a ró偶ne formy: w staro偶ytno艣ci mia艂a uk艂ad >amfiteatralny w kszta艂cie ko艂a (do dzi艣 w >cyrku), pó艂kola, od XVI – XVII w teatrach dworskich i operowych widownia parteru ma rz臋dy równoleg艂e a balkony, lo偶e i galerie w kszta艂cie litery U, dzwonu czy podkowy. Od >Wielkiej Reformy Teatru poszukiwania nowego kszta艂tu >przestrzeni teatralnej spowodowa艂y, 偶e miejsca dla widzów przeznaczane s膮 w zale偶no艣ci od potrzeb inscenizacyjnych, zacieraj膮c cz臋sto podzia艂 na scen臋 i widowni臋, np. koncepcja >teatru ubogiego. Twórcy wspó艂czesnych budynków teatralnych przystosowuj膮 przestrze艅 i >technik臋 teatraln膮 do dowolnej aran偶acji przestrzeni teatr.
Widownia przyjmuje wiele form: p a r t e r - te miejsca pocz膮tkowo przeznaczone by艂y do ogl膮dania na stoj膮co, potem cz臋艣ciowo wype艂niano 艂awami, wreszcie wygodnymi fotelami (w teatrze warszawskim od lat 30. XIX w.); reakcje publiczno艣ci w okresie „stoj膮cego parteru” by艂y 偶ywio艂owe (wytupywanie, wygwizdywanie aktorów), a w okresie „parteru siedz膮cego” sta艂y si臋 ugrzecznione; b a l k o n, to otoczone balustrad膮 pi臋tra; l o 偶 a [franc. loge ‘rodzaj gabinetu’], to wydzielona cz臋艣膰 widowni okalaj膮ca tak偶e parter i kolejne pi臋tra, oprócz galerii, o charakterze reprezentacyjnym, charakterystyczne dla teatrów operowych; dawniej dla dam; dla go艣ci honorowych (króla, ambasadorów, prezydenta) by艂y lo偶e prosceniowe wychodz膮ce po obu stronach sceny; g a l e r i a w > budynku teatralnym to najwy偶sza kondygnacja widowni, zwana jaskó艂k膮, paradyzem [franc. paradis ‘raj’], gdzie dawniej zasiadali najbiedniejsi i najzagorzalsi fani sztuki teatralnej.
