O sztukach wszelakich - teatr plastyczny
teatr plastyczny, inaczej teatr malarzy, teatr plastyków, teatr narracji plastycznej, w którym nośnikiem znaczeń i emocji jest obraz przenosząc istotę sztuki teatru na plastykę teatralną. teatr plastyczny, inaczej teatr malarzy, teatr plastyków, teatr narracji plastycznej, w którym nośnikiem znaczeń i emocji jest obraz przenosząc istotę sztuki teatru na plastykę teatralną. Jeden z nurtów >>Wielkiej Reformy Teatru, inspirowany i realizowany m.in. przez A. Appię, A. Tairowa, W. Meyerholda, Leona Schillera, Stanisława Wyspiańskiego a zwłaszcza przez wielu twórców >>Drugiej Reformy Teatru. Początków t.p. można szukać w teatralizowanych meetingach futurystów; koncepcjach i realizacjach teatralnych K. Schnittesa, O. Kokoschki; doświadczeniach teatru kubistycznego K. Malewicza; działalności L. Moholy-Nagya, O. Schlemma, W. Kandinsky’ego, P. Klee, A. Caldera; w prowokacjach dadaistów, w >>happeningu, w działaniach Fluxusu; wykorzystując gotowe przedmioty (ready made), działania performance, environmentu oraz w wielu innych formach tzw. live art lat 60. i 70; w filmie plastycznym (np. H. Richtera, V. Eggelinga, M. Raya, F. Picabii, J. Lenicy); poezji wizualnej, >>teatrze instrumentalnym. Doświadczenia te, łącząc wszystkie dziedziny sztuki i realną rzeczywistość, rozszerzały tradycyjnie rozumiane granice sztuki, w tym także teatru, w kierunku totalnego, intermedialnego korzystania z rzeczywistości. Dla współczesnej myśli teatr. i plastyczno-teatr., nie tylko w Polsce, ogromną rolę odegrały w latach 20. i 30. XX w. doświadczenia A. Pronaszki, Sz. Syrkusa i H. Syrkusowej, I. Galla, F. Krassowskiego, którzy sformułowali m.in. ideę i praktyczną realizację teatru ze zmienną przestrzenią sceniczną. W latach 50. pojawił się teatr znaku plastycznego, z metaforą budowaną obrazem, jak w spektaklach gdańskiego ®Bim-Bomu, u Tadeusza Kantora w >>Cricot 2, a następnie Józefa Szajny, Jerzego Grzegorzewskiego, J. Wiśniewskiego a także w spektaklach teatrów: >> Bread and Puppet Theatre (USA), >>Akademii Ruchu czy >>Teatru Ósmego Dnia; Jerzy Gurawski z Jerzy Grotowskim dla każdego spektaklu tworzyli przestrzeń ogarniającą i aktorów i widzów; Wrocławski Teatr Pantomimy Henryka Tomaszewskiego integralnie łączył formę plastyczną z pantomimą; Teatr Ekspresji Wojciecha Misiuro czy Teatr Okazjonalny poszły w kierunku teatru ruchu; teatrem plastycznym jest >>Scena Plastyczna KUL, Leszka Mądzika; zob. też. teatr totalny.
« powrót
