O sztukach wszelakich - Reinhardt Max
Reinhardt Max, właśc. M. Goldmann (1873–1943), austriacki aktor i reżyser teatralny i filmowy współtwórca Wielkiej Reformy Teatru. 
Reinhardt Max, właśc. M. Goldmann (1873–1943), austriacki aktor i reżyser teatralny i filmowy współtwórca > Wielkiej Reformy Teatru.
Jako reżyser debiutował w berlińskim kabarecie Schall und Rauch (Kleines Theater od 1901). Wprowadzał na niemiecką scenę > dramat modernistyczny, m.in. Salome O. Wilde'a 1902, Pelleas i Melisanda M. Maeterlincka 1903.
Bardzo szybko dał się poznać jako twórca teatru totalnego realizowanego dla wielotysięcznej widowni, z symultaniczną sceną, tłumem aktorów i statystów, wykorzystującym nowoczesną technikę oświetleniową.
Jest jednym z pierwszych, który zasłużył na miano współczesnego inscenizatora po wystawieniu w Neues Theater Snu nocy letniej W. Szekspira 1905, a następnie jako dyrektor Deutsches Theater (1905–33 z przerwami) wyst. na arenie berlińskiego cyrku Schumana Króla Edypa Sofoklesa 1910, i kilkakrotnie Jedermanna von Hofmannsthala, m.in. na festiwalu w Salzburgu 1921.
W filmach kładł nacisk na wyrazistość aktorskich środków wyrazu, m.in. poprzez ożywienie mimiki; przeniósł na ekran doświadczenia teatru >ekspresjonizmu: Cud 1912, Noc wenecka 1914, Sen nocy letniej współreż. W. Dieterle 1935 (USA).
Od 1938 na emigracji w USA.
Jako reżyser debiutował w berlińskim kabarecie Schall und Rauch (Kleines Theater od 1901). Wprowadzał na niemiecką scenę > dramat modernistyczny, m.in. Salome O. Wilde'a 1902, Pelleas i Melisanda M. Maeterlincka 1903.
Bardzo szybko dał się poznać jako twórca teatru totalnego realizowanego dla wielotysięcznej widowni, z symultaniczną sceną, tłumem aktorów i statystów, wykorzystującym nowoczesną technikę oświetleniową.
Jest jednym z pierwszych, który zasłużył na miano współczesnego inscenizatora po wystawieniu w Neues Theater Snu nocy letniej W. Szekspira 1905, a następnie jako dyrektor Deutsches Theater (1905–33 z przerwami) wyst. na arenie berlińskiego cyrku Schumana Króla Edypa Sofoklesa 1910, i kilkakrotnie Jedermanna von Hofmannsthala, m.in. na festiwalu w Salzburgu 1921.
W filmach kładł nacisk na wyrazistość aktorskich środków wyrazu, m.in. poprzez ożywienie mimiki; przeniósł na ekran doświadczenia teatru >ekspresjonizmu: Cud 1912, Noc wenecka 1914, Sen nocy letniej współreż. W. Dieterle 1935 (USA).
Od 1938 na emigracji w USA.
M. Leyko, Reżyser masowej wyobraźni. Max Reinhardt i jego teatr dla pięciu tysięcy, Łódź 2002.
« powrót
