O sztukach wszelakich - neorealizm włoski
neorealizm włoski, kierunek artystyczny rozpoczynający w sztuce film. ruch narodowych szkół filmowych.
neorealizm włoski, kierunek artystyczny rozpoczynający w sztuce filmowej ruch > narodowych szkół filmowych; rozwijał się we Włoszech (1942-52) obok neorealizmu w literaturze i plastyce, zaliczany do kina lewicy podejmował problemy postawy Włochów wobec wojny i walki z ideologią faszystowską oraz tematy współczesne, ukazując - w kontekście konsekwencji wojennych - aktualną sytuację społeczno-polityczną i gospodarczą kraju.
Pojęcie neorealizmu pojawiło się w związku z filmem Opętanie L. Viscontiego 1943). Neorealizm włoski propagował realizm obserwacji, tematykę społeczną, dokumentalny styl (realizacje filmów w plenerze kamerami reporterskimi), udział naturszczyków ( > aktorów naturalnych); odrzucał subiektywizm, umowność, fabułę, na rzecz luźnej formy filmowej narracji.
Czołowym ideologiem neorealizmu włoskiego i współscenarzystą większości filmów był Cesare Zavattini a przełomowym filmem Rzym, miasto otwarte Roberto Rosselliniego 1945 (nagroda w Cannes). Najbardziej reprezentatywne filmy stworzyli: R. Rossellini (Paisá 1946 - nagroda w Wenecji, Niemcy, rok zerowy 1948 - Grand Prix w Locarno); Luigi Zampa (Vivere in pace 1946); Aldo Vergano (Słońce wschodzi 1946); Vittorio De Sika (Dzieci ulicy 1946 - nagroda w Locarno, Oscar, Złodzieje rowerów 1948 - nagrody na wielu festiwalach, Oscar, Cud w Mediolanie 1950 - Grand Prix w Cannes, Umberto D 1952; Giuseppe De Santis (Tragiczny pościg 1947 - nagroda w Wenecji, Gorzki ryż 1949, Rzym, godzina 11 1951; Luigi Visconti (Ziemia drży 1948 - nagroda w Wenecji, Najpiękniejsza 1951; P. Germi (Pod niebem Sycylii 1949).
Do tematów i poetyki neorealizmu nawiązują również późniejsze filmy: Federico Felliniego (La strada 1954), R. Rosselliniego (Generał della Rovere 1959 - Grand Prix w Wenecji); V. De Siki (Matka i córka 1960); F. Rosiego (Salvatore Giuliano 1962 - nagroda w Berlinie Zachodnim, Ręce nad miastem 1963 - Grand Prix w Wenecji.
Neorealizm oddziałał na inne kinematografie, np. > neorealizmu japońskiego, > polskiej szkoły filmowej, zaważył także na rozwoju filmu psychologicznego i politycznego;
zob. też: Amerykańskie Kino Klasyczne.
Pojęcie neorealizmu pojawiło się w związku z filmem Opętanie L. Viscontiego 1943). Neorealizm włoski propagował realizm obserwacji, tematykę społeczną, dokumentalny styl (realizacje filmów w plenerze kamerami reporterskimi), udział naturszczyków ( > aktorów naturalnych); odrzucał subiektywizm, umowność, fabułę, na rzecz luźnej formy filmowej narracji.
Czołowym ideologiem neorealizmu włoskiego i współscenarzystą większości filmów był Cesare Zavattini a przełomowym filmem Rzym, miasto otwarte Roberto Rosselliniego 1945 (nagroda w Cannes). Najbardziej reprezentatywne filmy stworzyli: R. Rossellini (Paisá 1946 - nagroda w Wenecji, Niemcy, rok zerowy 1948 - Grand Prix w Locarno); Luigi Zampa (Vivere in pace 1946); Aldo Vergano (Słońce wschodzi 1946); Vittorio De Sika (Dzieci ulicy 1946 - nagroda w Locarno, Oscar, Złodzieje rowerów 1948 - nagrody na wielu festiwalach, Oscar, Cud w Mediolanie 1950 - Grand Prix w Cannes, Umberto D 1952; Giuseppe De Santis (Tragiczny pościg 1947 - nagroda w Wenecji, Gorzki ryż 1949, Rzym, godzina 11 1951; Luigi Visconti (Ziemia drży 1948 - nagroda w Wenecji, Najpiękniejsza 1951; P. Germi (Pod niebem Sycylii 1949).
Do tematów i poetyki neorealizmu nawiązują również późniejsze filmy: Federico Felliniego (La strada 1954), R. Rosselliniego (Generał della Rovere 1959 - Grand Prix w Wenecji); V. De Siki (Matka i córka 1960); F. Rosiego (Salvatore Giuliano 1962 - nagroda w Berlinie Zachodnim, Ręce nad miastem 1963 - Grand Prix w Wenecji.
Neorealizm oddziałał na inne kinematografie, np. > neorealizmu japońskiego, > polskiej szkoły filmowej, zaważył także na rozwoju filmu psychologicznego i politycznego;
zob. też: Amerykańskie Kino Klasyczne.
« powrót
