O sztukach wszelakich - mim
mim, sztuka mimiczna i jej przedstawienie a także aktor w mimie i pantomimie.
mim [łac. mimus z gr. mímos ‘naśladowanie’, ‘naśladowca’], sztuka mimiczna i jej przedstawienie a także aktor w mimie i > pantomimie.
W starożytności (od VI w. p.n.e. na Sycylii) było to realistyczne, satyryczno-parodystyczne widowisko ukazujące sceny rodzajowe z życia rodzinnego (przeważnie z życia miast i wsi), często obsceniczne, graniczące z > farsą; w mimie występowało dwu lub trzech aktorów (także kobiety) bez masek w improwizowanych monologach i dialogach wykorzystujących mimikę, gestykulację, akrobację, pieśń i taniec. Od III w. p.n.e. mim wypierał z teatru tradycyjne formy dramatu (tragedię, komedię). W średniowieczu jego kontynuacją były interludia; mianem mimu określano także wędrownych wesołków, oraz komiczno-groteskowe scenki grane przez żonglerów i błaznów. Współczesną odmianą jest też. tzw. mim czysty — termin na określenie sztuki wyrażania myśli i uczuć tylko za pomocą ciała aktora; zob. też: lalka.
W starożytności (od VI w. p.n.e. na Sycylii) było to realistyczne, satyryczno-parodystyczne widowisko ukazujące sceny rodzajowe z życia rodzinnego (przeważnie z życia miast i wsi), często obsceniczne, graniczące z > farsą; w mimie występowało dwu lub trzech aktorów (także kobiety) bez masek w improwizowanych monologach i dialogach wykorzystujących mimikę, gestykulację, akrobację, pieśń i taniec. Od III w. p.n.e. mim wypierał z teatru tradycyjne formy dramatu (tragedię, komedię). W średniowieczu jego kontynuacją były interludia; mianem mimu określano także wędrownych wesołków, oraz komiczno-groteskowe scenki grane przez żonglerów i błaznów. Współczesną odmianą jest też. tzw. mim czysty — termin na określenie sztuki wyrażania myśli i uczuć tylko za pomocą ciała aktora; zob. też: lalka.
É. Decroux O sztuce mimu, Warszawa 1967.
« powrót
