O sztukach wszelakich - muzyka filmowa
muzyka filmowa, muzyka towarzysząca obrazowi filmowemu.
muzyka filmowa, muzyka towarzysząca obrazowi filmowemu; obecnie zsynchronizowana z obrazem i zarejestrowana na ścieżce dźwiękowej lub na płycie CD; w kinie niemym ilustrację muzyczną tworzył improwizowany w czasie seansu pianista (taper), zespoły instrumentalne a po 1920 nawet cała orkiestra; powstanie 1927 filmu dźwiękowego zapoczątkowało rozwój muzyki filmowej włączanej do filmu na podobnej zasadzie jak > dźwięk w filmie i > muzykę w teatrze.
Wyróżnia się – muzykę obecną w świecie przedstawionym (muzyka w kadrze) i słyszalną tylko dla widza (muzyka poza kadrem – transcendentną) zawsze jednak spełnia funkcję
(1) ilustracyjną – dopełniającą obraz jako komentarz, przerywnik, tło, nastrój oraz
(2) kontrapunktową, opozycyjną w zakresie atmosfery i klimatu względem warstwy wizualnej filmu,
(3) motywów przewodnich (technika zaczerpnięta z > dramatu muzycznego), przypisaną do postaci, ich przeżyć psychicznych czy sytuacji,
4) w filmach abstrakcyjnyxch – jako dźwiękowa transpozycja wizualnych zdarzeń. Szczególną rolę odgrywa muzyka w > filmach muzycznych i teledyskach.
Muzyka filmowa może występować w formie > muzyki adaptowanej lub w postaci kompozycji oryginalnych, specjalnie dla danego filmu.
Cenieni kompozytorzy muzyki filmowej to m.in.: W. Brytania — B. Britten, P.M. Davies, L. Rosenman, W. Walton; Francja — G. Auric, G. Delerue, M. Jarre, M. Jaubert, J. Kosma, M. Legrand; Niemcy — H. Eisler, H. Henze; USA — D. Tiomkin, B. Kaper (Polak); Włochy —E. Morricone, N. Rota; ZSRR — A. Chaczaturian, I.O. Dunajewski, A. Pietrow, S. Prokofjew, D. Szostakowicz; Polska — A. P. Kaczmarek (Oskar 2004), W. Kazanecki, W. Kilar, K. Komeda-Trzciński, Z. Konieczny, A. Kurylewicz, A. Markowski, R. Palester, J.K. Pawluśkiewicz, K. Penderecki, Z. Preisner, K. Serocki.
Wyróżnia się – muzykę obecną w świecie przedstawionym (muzyka w kadrze) i słyszalną tylko dla widza (muzyka poza kadrem – transcendentną) zawsze jednak spełnia funkcję
(1) ilustracyjną – dopełniającą obraz jako komentarz, przerywnik, tło, nastrój oraz
(2) kontrapunktową, opozycyjną w zakresie atmosfery i klimatu względem warstwy wizualnej filmu,
(3) motywów przewodnich (technika zaczerpnięta z > dramatu muzycznego), przypisaną do postaci, ich przeżyć psychicznych czy sytuacji,
4) w filmach abstrakcyjnyxch – jako dźwiękowa transpozycja wizualnych zdarzeń. Szczególną rolę odgrywa muzyka w > filmach muzycznych i teledyskach.
Muzyka filmowa może występować w formie > muzyki adaptowanej lub w postaci kompozycji oryginalnych, specjalnie dla danego filmu.
Cenieni kompozytorzy muzyki filmowej to m.in.: W. Brytania — B. Britten, P.M. Davies, L. Rosenman, W. Walton; Francja — G. Auric, G. Delerue, M. Jarre, M. Jaubert, J. Kosma, M. Legrand; Niemcy — H. Eisler, H. Henze; USA — D. Tiomkin, B. Kaper (Polak); Włochy —E. Morricone, N. Rota; ZSRR — A. Chaczaturian, I.O. Dunajewski, A. Pietrow, S. Prokofjew, D. Szostakowicz; Polska — A. P. Kaczmarek (Oskar 2004), W. Kazanecki, W. Kilar, K. Komeda-Trzciński, Z. Konieczny, A. Kurylewicz, A. Markowski, R. Palester, J.K. Pawluśkiewicz, K. Penderecki, Z. Preisner, K. Serocki.
« powrót
