O sztukach wszelakich - Meiningeńczycy
Meiningeńczycy, jeden z najważniejszych zespołów teatralnych w dziejach teatru.
Meiningeńczycy [niem.], teatr w księstwie Sachsen-Meiningen (Turyngia), jeden z najważniejszych > zespołów teatralnych w dziejach teatru (1860-1908).
Założony przez księcia Jerzego II, znającego zasady reżyserii, autora szkiców inscenizacyjnych i kostiumowych; z reż. Ludwigiem Chronegk’iem (od 1873-90) zreformowali sposób inscenizacji inspirując przyszłych twórców Wielkiej Reformy Teatru.
Początkowo zwracali uwagę na autentyzm scenografii (dekoracji, kostiumów, gry świateł i efektów kolorystycznych). „Nie ma tu owych nędznych prześcieradeł imitujących wszędzie togi – pisał współczesny krytyk niemiecki o inscenizacji tragedii antycznej – nie ma nowocześnie ufryzowanych główek kobiecych z kokami, nie ma średniowiecznych lanc i halabard udających broń legionów, wszystko, łącznie z latarnią w namiocie Brutusa, z głową na płaszczu Cezara, nosi charakter antyczny”. Ten rodzaj scenografii nazywa się antykwarycznym.
Kolejnym krokiem było:
- tworzenie zespołu współodpowiedzialnego za poziom przedstawień;
- każdy spektakl przygotowywano długo i starannie, podporządkowując wszystkie jego elementy naczelnej idei widowiska;
- nie było podziału aktorów na gwiazdy (choć takie w zespole były: J. Kainz, M. Grube, A. Linder, E. Franz – żona Jerzego II) i statystów;
- przyjęli, że dziś aktor gra rolę pierwszoplanową, jutro epizodyczną;
- imponujące były sceny masowe, z udziałem wielu statystów.
Meiningeńczycy występowali w 38 miastach Europy (1885 w Warszawie) i Ameryki, dając 2591 przedstawień. Przyczynili się do upowszechnienia realistycznej koncepcji inscenizacji i tzw. antykwarycznej scenografii, a zwłaszcza do zrewidowania koncepcji teatralnego zespołu artystycznego.
