O sztukach wszelakich - krytyka artystyczna
krytyka artystyczna to dział działalności specjalistów (krytyków, recenzentów, naukowców) zajmujących się kulturą artystyczną w ogóle lub wybraną dziedziną sztuki; dokonują oni analizy i oceny dzieł sztuki z punktu widzenia określonych wartości.
krytyka artystyczna [gr. kritiké téchne ‘sztuka osądzania’], dział działalności specjalistów (krytyków, recenzentów, naukowców) zajmujących się >>> kulturą artystyczną w ogóle lub wybraną dziedziną sztuki; dokonują oni analizy i oceny dzieł sztuki (literatury, sztuki, teatru, filmu, muzyki, plastyki itd.) z punktu widzenia określonych wartości (np. poznawczych, estet., moralnych, nauk., towarzyskich, politycznych, ideowych, religijnych) oraz założonych celów teoretycznych lub praktycznych (np. zachęcają potencjalnego odbiorcę do poznania utworu); krytyka artystyczna opisuje także życie twórców (np. ich problemy artystyczne, osobiste), środowiska artystyczne (np. ich potencjał twórczy, ochronę praw autorskich, wyposażenia technicznego placówek kultury). Prace krytyka artystyczna zamieszcza się w dziennikach, tygodnikach, miesięcznikach, specjalistycznych >>> czasopismach artystycznych, książkach, w drukach okazjonalnych związanych z daną dziedziną sztuki (np. >>> programy teatralne, festiwalowe, wystawy) itp. a także w radiu, telew. jako m.in. recenzje, eseje, traktaty teoretyczne, portrety artystów, publicystykę, felietony, reportaże, zbiory >>> dokumentacji dzieła. Pewną odmianą krytyki artystycznej są dzieła sztuki prezentujące twórców (np. biograficzny film Mój Nikifor K. Krauze 2004) lub nawiązujące do życia artystycznego epoki (np. Wesele Stanisława Wyspiańskiego 1901, film Dziewczyna z perłą P. Webbera 2003). Każda epoka ma swoich wybitnych krytyków, którzy przyczyniali się do podniesienia poziomu kultury artystycznej jak też jakości krytyki; zajmując się daną dziedziną sztuki trzeba sięgać do ich prac. Trzeba też wiedzieć, że niewłaściwa krytyka (artystyczna, towarzyska, ideologiczna) powoduje niesprawiedliwą ocenę dzieła czy jego twórcy; przyczynia się do zmniejszenia frekwencji w teatrze, kinie, zamilknięcia artysty (Aleksander Fredro), czy nawet do jego samobójstwa (Michał Bałucki, Włodzimierz Majakowski); w systemach totalitarnych zmonopolizowana >>> cenzura wraz z krytyką artystyczną stają się narzędziem prześladowania twórców doprowadzając do wstrzymanie publikacji dzieł (np. nagrań Czesława Niemena, powieści Michaiła Bułhakowa), wymuszenia emigracji (Arystofanes, Witold Gombrowicz, Czesław Miłosz), czy politycznego zabójstwa (Sokrates, Wsiewołod Meyerhold). Artyści bronią się przed taką „oficjalną” krytyką tworząc demokratyczne instytucje i środowiska opiniotwórcze organizując >>> konkursy, >>>festiwale, prezentacje typu >>>off-Broadway, strony internetowe,
krytyka artystyczna [gr. kritiké téchne ‘sztuka osądzania’], dział działalności specjalistów (krytyków, recenzentów, naukowców) zajmujących się >>> kulturą artystyczną w ogóle lub wybraną dziedziną sztuki; dokonują oni analizy i oceny dzieł sztuki (literatury, sztuki, teatru, filmu, muzyki, plastyki itd.) z punktu widzenia określonych wartości (np. poznawczych, estet., moralnych, nauk., towarzyskich, politycznych, ideowych, religijnych) oraz założonych celów teoretycznych lub praktycznych (np. zachęcają potencjalnego odbiorcę do poznania utworu); krytyka artystyczna opisuje także życie twórców (np. ich problemy artystyczne, osobiste), środowiska artystyczne (np. ich potencjał twórczy, ochronę praw autorskich, wyposażenia technicznego placówek kultury). Prace krytyka artystyczna zamieszcza się w dziennikach, tygodnikach, miesięcznikach, specjalistycznych >>> czasopismach artystycznych, książkach, w drukach okazjonalnych związanych z daną dziedziną sztuki (np. >>> programy teatralne, festiwalowe, wystawy) itp. a także w radiu, telew. jako m.in. recenzje, eseje, traktaty teoretyczne, portrety artystów, publicystykę, felietony, reportaże, zbiory >>> dokumentacji dzieła. Pewną odmianą krytyki artystycznej są dzieła sztuki prezentujące twórców (np. biograficzny film Mój Nikifor K. Krauze 2004) lub nawiązujące do życia artystycznego epoki (np. Wesele Stanisława Wyspiańskiego 1901, film Dziewczyna z perłą P. Webbera 2003). Każda epoka ma swoich wybitnych krytyków, którzy przyczyniali się do podniesienia poziomu kultury artystycznej jak też jakości krytyki; zajmując się daną dziedziną sztuki trzeba sięgać do ich prac. Trzeba też wiedzieć, że niewłaściwa krytyka (artystyczna, towarzyska, ideologiczna) powoduje niesprawiedliwą ocenę dzieła czy jego twórcy; przyczynia się do zmniejszenia frekwencji w teatrze, kinie, zamilknięcia artysty (Aleksander Fredro), czy nawet do jego samobójstwa (Michał Bałucki, Włodzimierz Majakowski); w systemach totalitarnych zmonopolizowana >>> cenzura wraz z krytyką artystyczną stają się narzędziem prześladowania twórców doprowadzając do wstrzymanie publikacji dzieł (np. nagrań Czesława Niemena, powieści Michaiła Bułhakowa), wymuszenia emigracji (Arystofanes, Witold Gombrowicz, Czesław Miłosz), czy politycznego zabójstwa (Sokrates, Wsiewołod Meyerhold). Artyści bronią się przed taką „oficjalną” krytyką tworząc demokratyczne instytucje i środowiska opiniotwórcze organizując >>> konkursy, >>>festiwale, prezentacje typu >>>off-Broadway, strony internetowe,
« powrót
