O sztukach wszelakich - ironia
ironia, jedna z figur retorycznych; ukryta kpina z kogoś lub czegoś, nawet z samego siebie jako autoironia.
ironia [łac. < gr. eironeía 'udawanie'], jedna z >figur retorycznych; ukryta kpina z kogoś lub czegoś, nawet z samego siebie jako autoironia, przybieranie postawy ignoranta, profana. Sprzeczność między dosłownym znaczeniem wypowiedzi a świadomie ukrytą negacją (Życie jest piękne R. Benigni 1998); pogarda wyrażona przy pomocy pozornej aprobaty (częsta w >kabarecie). Wyraża się ją w formie dowcipu, stylizacji parodystycznej, drwiny i absurdu; może mieć charakter słowny, sytuacyjny lub przypisany do postaci; jest obecna w Antyku (sokratyczna, tragiczna – gra z losem) oraz w romantyzmie, w postawie twórczej artystów i ich bohaterów (Beniowski J. Słowackiego).
Hasło >w Wikipedii.
