amerykańskie kino klasyczne, nurt w amerykańskim kinie fabularnym lat 1920-50. 

amerykańskie kino klasyczne (AKK), klasyczne kino hollywoodzkie, hollywoodski styl, styl kina zerowego, nurt w amerykańskim kinie fabularnym 1920-50 rozwijający w pełni skonwencjonalizowany pod względem stylistycznym sposób tworzenia dzieła filmowego. Za jego prawodawcę uznawany jest Dawid Work Griffith. 
Film, według AKK, przeznaczony jest dla masowego widza i ma uwzględniać jego zainteresowania (najczęściej stereotypowe) i możliwości zrozumienia fabuły opowiadanej metodami filmowymi.

Obowiązujące zasady:

1. klasyczny model opowiadania, który odznacza się wyraziście nakreślonym konfliktem między postaciami i dramaturgicznie zamkniętą kompozycją (zawiązanie – komplikacja – kulminacja – rozwiązanie akcji);
2. fabuła i akcja nie powinny zawierać trudniejszych zagadek, muszą być zrozumiałe i jednoznaczne;
3. akcja rozwija się chronologicznie; jeżeli pojawia się retrospekcja, jest wyraźnie i jednoznacznie wyodrębniona;
4. film jest tak konstruowany, aby napięcie w oczekiwaniu na informacje rosło; dzięki temu opowiadanie historii staje się grą z widzem o informacje;
5. obiektywna narracja przedstawia świat fikcyjny jako wewnętrznie spójny (linearna chronologia, ciągłość czasowo-przestrzenna, porządek przyczynowo-skutkowy, realizm psychologiczny);
6. obowiązuje realizm, świat przedstawiony obiektywnie jest taki, jakim go widzimy, nie zawiera niespodzianek; widz musi być pewien, że pokazywane sceny wydarzyły się w przedstawianym świecie; rzeczywistość subiektywna (sen, majaki) są wyraźnie oddzielane;
7. twórcy, kreując przestrzeń, eliminują z kadru wszystkie elementy, które zakłócałyby percepcję zdarzeń rozgrywających się na pierwszym planie, tzw. narratywizacja przestrzeni; nie ma więc obiektów, które mogłyby niepotrzebnie zainteresować widza, brak przedmiotów silnie skontrastowanych plastycznie (raczej szarości niż czerń-biel); postaci w tle poruszają się powoli, niczym się nie wyróżniając;
8. realizowana jest zasada przezroczystości, odpowiadająca teatralnej zasadzie → czwartej ściany; aktor tak gra, jakby nie było kamery;
9. widz musi być zorientowany w przestrzeni – jeżeli bohater znajduje się na dworcu kolejowym, najpierw pokazany zostanie ogólny widok budynku z nazwą stacji; zasadę tę realizuje → ujęcie ustanawiające (plan ogólny miejsca akcji);
10. w pracy kamery stosowana jest reguła 180° i nieprzekraczania przez nią osi akcji; miejsce tworzenia ujęcia filmowego znajduje sie jakgdyby w okrągu, gdzie na jednej połówce okręgu dzieje się akcja, na drugiej są kamery;  
11. obowiązuje zasada samowystarczalności kadrowanego obrazu, który powinien stanowić zamkniętą kompozycję, uwypuklającą akcję i relacje przestrzenne między postaciami;
12. kamera z zasady pokazuje akcję z wysokości oczu i z pozycji, w której mógłby znaleźć się niewidoczny dla postaci film. obserwator akcji; powinien on znajdować się w bezpośredniej bliskości pokazywanych zdarzeń;
13. bohater jest stereotypowy i w zasadzie w trakcie filmu nie powinien się zmieniać; w jego roli obsadza się znanego publiczności aktora-gwiazdę, najczęściej o utrwalonym → emploi;
14. obowiązuje zasada → ciągłości montażowej i trójpunktowy system oświetlenia, zob. >oświetlenie;

Nieco upraszczając, można przyjąć, że współczesnym odwzorowaniem stylu AKK są → opery mydlane i filmy klasy C a także większość → filmów akcji. Odejście od tego stylu zapoczątkowały, m.in. → narodowe szkoły filmowe.

Mirosław Przylipak, Kino stylu zerowego, Gdańsk 1994.

Hasło w >>> Wikipedii.