O sztukach wszelakich - Flaszen Ludwik
Ludwik Flaszen, ur. w 1930 r. w Krakowie, wybitny współczesny krytyk literacki, eseista, reżyser teatralny, nauczyciel gry aktorskiej i teoretyk Teatru Laboratorium.
Ludwik Flaszen, ur. w 1930 r. w Krakowie, wybitny współczesny krytyk literacki, eseista, reżyser teatralny, nauczyciel gry aktorskiej i teoretyk Teatru Laboratorium. Był bliskim współpracownikiemJerzego Grotowskiego. Wraz z nim tworzył w 1959 r., pełniąc funkcję kierownika literackiego, awangardowy Teatr 13 Rzędów w Opolu, a potem Teatr Laboratorium we Wrocławiu, którego był dyrektorem w latach 1980-1982.
Debiutował w „Życiu Literackim" artykułem „Nowy Zoil, czyli o schematyzmie" (1952 r.), który był swoistą krytyką absurdów socrealizmu, w 1958 r. wydał zbiór szkiców Głowa i mur, skonfiskowany i skazany przez cenzurę na przemiał; jest także autorem książek: Cyrograf (1971, 1974, 1999, wyd. francuskie Chirographe, Paris 1989), Teatr skazany na magię (1983), współautorem wraz z Carlą Pollastrelli pracy monograficznej Il Teatr Laboratorium di Jerzy Grotowski 1959–1969, testi e materiali di Jerzy Grotowski e Ludwik Flaszen con un scritto di Eugenio Barba (Pontedera 2001).
Od 1981 r. mieszka w Paryżu, gdzie pracuje z międzynarodową grupą teatralną, współpracuje z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, miesięcznikiem „Odra”. Jest bohaterem filmu biograficznego (1997 r.) Cyrograf nie podpisany (scenariusz i realizacja – Elżbieta Sitek, 1997).
Swoją współpracę z Jerzym Grotowskim tak wspomina Ludwik Flaszen po latach: Najistotniejsza część mojej pracy z Grotowskim toczyła się w dyskrecji. Miałem być, jak to później określał, adwokatem diabła, z obowiązkiem pełnej szczerości. Ale z dala od postronnych oczu i uszu, także w zespole. Byliśmy razem jak para spiskowców. Z tego cyrografu, z tej zmowy milczenia czerpałem szczególne rozkosze wspólnictwa w wielkiej sprawie, która ma zbawić światowy teatr. Nie jestem pewien, czy to mesjańskie marzenie spełniło się. W każdym razie Grotowski i nasz Teatr Laboratorium - to punkt odniesienia w teatrze naszych czasów. Znak firmowy wysokiej techniki aktorskiej. Była to także szkoła milczenia - w wielorakich jego postaciach.
Ludwik Flaszen, Grotowski i milczenie, „Odra” 10 (2007) >>> Artykuł
« powrót
