O sztukach wszelakich - francuska Nowa fala
francuska „nowa fala” [franc. Nouvelle Vague], nurt w filmie francuskim (1958-62) wywołany przez krytyków > czasopisma filmowego Les Cahiers du cinéma.
francuska „nowa fala” [franc. Nouvelle Vague], nurt w filmie francuskim (1958-62) wywołany przez krytyków>czasopisma filmowego Les Cahiers du cinéma, realizatorów filmów dokumentalnych, wprowadzany początkowo pod wpływem zainteresowania osiągnięciami > neorealizmu włoskiego, zaliczane do ruchu > narodowych szkół filmowych.
Reżyserzy młodej generacji, przeciwstawili się „dobrze robionemu kinu papy” w stylu >Amerykańskiego Kina Klasycznego; ogłosili w 1959, w zbiorowej deklaracji „całkowitą zgodność co do zasady swobodnego robienia filmów, a nie robienia kariery – i całkowitą niezgodność co do szczegółów” nie chcieli też być kinowymi „burżujami, robiącymi burżuazyjne kino dla burżujów” (wielu jednak wkrótce zaczęło robić filmy komercyjne). Pokazywali różne środowiska społeczne (wiejskie, młodzieżowe, miejsc pracy i rozrywki), charaktery ludzkie a zwłaszcza sferę uczuciową, rozpatrywaną w kontekście zjawisk obyczajowych i politycznych. Realizowali osobisty, nieskrępowany regułami styl produkcji, odrzucając scenopis na rzecz improwizacji na planie, filmowania w plenerze kamerą reporterską i w autentycznych wnętrzach bez korekcyjnego oświetlenia, o eliptycznym (> elipsa) stylu narracji prowadzącym ku indywidualnej, wieloznacznej interpretacji dzieła.
Kierunek zapoczątkował C. Chabrol filmami Piękny Sergiusz 1958, Kuzyni 1959 (Złoty Niedźwiedź) i Kobietki 1960; F. Truffaut zrealizował autobiograficzny film Czterysta batów 1959 (Złota Palma) oraz Strzelajcie do pianisty 1960, Jules i Jim 1961; R. Vadim I Bóg stworzył kobietę... 1956, w którym przełamywał erotyczne tabu; L. Malle Windą na szafot 1957, Kochankowie 1958 (nagroda w Wenecji), Błędny ognik 1963 (nagroda w Wenecji), J.-L. Godard Do utraty tchu 1959 (Srebrny Niedźwiedź), Żyć własnym życiem 1962 (nagroda w Wenecji), Męski, żeński 1966 (nagroda w Berlinie), A. Resnais Hiroszima, moja miłość 1959, Zeszłego roku w Marienbadzie 1961 (Złote Lwy) i in.
W dalszej fazie wyodrębnił się nowofalowy nurt francuskiego kina dokumentalnego, zwany > cinéma vérité.
Reżyserzy młodej generacji, przeciwstawili się „dobrze robionemu kinu papy” w stylu >Amerykańskiego Kina Klasycznego; ogłosili w 1959, w zbiorowej deklaracji „całkowitą zgodność co do zasady swobodnego robienia filmów, a nie robienia kariery – i całkowitą niezgodność co do szczegółów” nie chcieli też być kinowymi „burżujami, robiącymi burżuazyjne kino dla burżujów” (wielu jednak wkrótce zaczęło robić filmy komercyjne). Pokazywali różne środowiska społeczne (wiejskie, młodzieżowe, miejsc pracy i rozrywki), charaktery ludzkie a zwłaszcza sferę uczuciową, rozpatrywaną w kontekście zjawisk obyczajowych i politycznych. Realizowali osobisty, nieskrępowany regułami styl produkcji, odrzucając scenopis na rzecz improwizacji na planie, filmowania w plenerze kamerą reporterską i w autentycznych wnętrzach bez korekcyjnego oświetlenia, o eliptycznym (> elipsa) stylu narracji prowadzącym ku indywidualnej, wieloznacznej interpretacji dzieła.
Kierunek zapoczątkował C. Chabrol filmami Piękny Sergiusz 1958, Kuzyni 1959 (Złoty Niedźwiedź) i Kobietki 1960; F. Truffaut zrealizował autobiograficzny film Czterysta batów 1959 (Złota Palma) oraz Strzelajcie do pianisty 1960, Jules i Jim 1961; R. Vadim I Bóg stworzył kobietę... 1956, w którym przełamywał erotyczne tabu; L. Malle Windą na szafot 1957, Kochankowie 1958 (nagroda w Wenecji), Błędny ognik 1963 (nagroda w Wenecji), J.-L. Godard Do utraty tchu 1959 (Srebrny Niedźwiedź), Żyć własnym życiem 1962 (nagroda w Wenecji), Męski, żeński 1966 (nagroda w Berlinie), A. Resnais Hiroszima, moja miłość 1959, Zeszłego roku w Marienbadzie 1961 (Złote Lwy) i in.
W dalszej fazie wyodrębnił się nowofalowy nurt francuskiego kina dokumentalnego, zwany > cinéma vérité.
M. Raczewa, Nowa fala i nowa powieść, Kraków 1974.
« powrót
