O sztukach wszelakich - dramat naturalistyczny
dramat naturalistyczny, odmiana dramatu ukształtowana pod wpływem naturalizmu, kierunku w literaturze i sztuce drugiej poł. XIX w.
dramat naturalistyczny, odmiana dramatu ukształtowana pod wpływem naturalizmu [franc. naturalism < łac. naturalis ‘naturalny’ < natura ‘natura’, ‘pierwotny stan rzeczy’], kierunku w literaturze i sztuce drugiej poł. XIX w., której podstawową cechą było wierne (na wzór metody naukowej) ukazanie bohaterów w ich środowisku społecznym, warunków ich życia, mechanizmów bezwzględnych praw przyrody rządzących człowiekiem, walką o przetrwanie i wynikających z tego konfliktów. Zazwyczaj dramat naturalistyczny służył krytyce stosunków społecznych. Na scenę dramat naturalistyczny wprowadził paryski > Théâtre Libre A. Antoine'a i moskiewski Teatr Artystyczny Konstantego Stanisławskiego przyczyniając się do wykształcenia się nowej konwencji gry scenicznej > aktorstwa teatralnego. Teoretykiem dramatu naturalistycznego był Émil Zola; najważniejsi dramaturdzy to: Antoni P. Czechow, Maksym Gorki, H. Ibsen, G.B. Shaw, August Stridberg, Lew N. Tołstoj; w polskiej literaturze: J. A. Kisielewski, W. Perzyński, Gabriela Zapolska, Tadeusz Rittner a wpływy naturalizmu widoczne są m.in. u Stanisława Wyspiańskiego, Stefana Żeromskiego.
« powrót
