O sztukach wszelakich - dramat ekspresjonistyczny
dramat ekspresjonistyczny, odmiana dramatu uprawianego przez twórców związanych z nurtem ekspresjonizmu (1910-23). dramat ekspresjonistyczny, odmiana dramatu uprawianego przez twórców związanych z nurtem ekspresjonizmu (1910-23).
W. Hasenclever w manifeście-przedmowie do sztuki Ludzie (1918) tak określał zadania dramat ekspresjonistyczny: ”Niech widz teatralny spróbuje przenieść się w świat tej sztuki, niech odczuje w głębi samego siebie magiczny łańcuch krwi i szaleństwa, miłości, nienawiści, gniewu, zachłanności, potęgi pieniądza i kłamstwa. Niech poczuje na widok tych cierpień przekleństwo narodzin, rozpacz śmierci. Niech straci logikę swego wieku; niech czyta w sercach ludzi!”.
Dramat ekspresjonistyczny stosował więc silne środki wyrazu oddziaływujące emocjonalnie na widza; wykorzystywał doświadczenia naturalizmu, symbolizmu, przeciwstawiając się impresjonizmowi. Z założenia tekst projektował ekspresjonistyczną grę i plastyczną wizję inscenizacji.
Prekursorami byli F. Wedekind w Przebudzeniu wiosny 1891, W. Hasenclever w Nirwanie, krytyka życia w formie dramatu 1909.
Wpływy ekspresjonizmu zaznaczyły się także w twórczości Augusta Strindberga, Stanisława Wyspiańskiego, T. Micińskiego, Bertolda Brechta, Stanisława Ignacego Witkiewicza.
W. Hasenclever w manifeście-przedmowie do sztuki Ludzie (1918) tak określał zadania dramat ekspresjonistyczny: ”Niech widz teatralny spróbuje przenieść się w świat tej sztuki, niech odczuje w głębi samego siebie magiczny łańcuch krwi i szaleństwa, miłości, nienawiści, gniewu, zachłanności, potęgi pieniądza i kłamstwa. Niech poczuje na widok tych cierpień przekleństwo narodzin, rozpacz śmierci. Niech straci logikę swego wieku; niech czyta w sercach ludzi!”.
Dramat ekspresjonistyczny stosował więc silne środki wyrazu oddziaływujące emocjonalnie na widza; wykorzystywał doświadczenia naturalizmu, symbolizmu, przeciwstawiając się impresjonizmowi. Z założenia tekst projektował ekspresjonistyczną grę i plastyczną wizję inscenizacji.
Prekursorami byli F. Wedekind w Przebudzeniu wiosny 1891, W. Hasenclever w Nirwanie, krytyka życia w formie dramatu 1909.
Wpływy ekspresjonizmu zaznaczyły się także w twórczości Augusta Strindberga, Stanisława Wyspiańskiego, T. Micińskiego, Bertolda Brechta, Stanisława Ignacego Witkiewicza.
« powrót
