O sztukach wszelakich - dramat symboliczny
dramat symboliczny, dramaturgia, która wzorem symbolicznego malarstwa, epicki i liryki traktowała świat realny jako symbol bytu idealnego;
dramat symboliczny, dramaturgia, która wzorem symbolicznego malarstwa, epicki i liryki traktowała świat realny jako symbol bytu idealnego.
Dramat symboliczny czerpał z estetyki realistycznej i naturalistycznej, ale zrywał z dosłownością nadając sytuacjom wymiar często filozoficznego, uniwersalnego uogólnienia; przeciwstawiał się pozytywizmowi, parnasizmowi i idei sztuki dla sztuki.
Dramat symboliczny dokonał transformacji na język obrazów, dźwięków, konstruowania relacji międzyludzkich i prezentacji życia wewnętrznego postaci, dokonania malarzy symbolistów, impresjonistów, poetów i epików; ukazywał człowieka samotnego wśród ludzi, społeczeństwa, rodziny opisywał jego zmienne, nieuchwytne stany psychiczne, nastroje pełne bólu, smutku, melancholii, pesymizmu, dekadenckiego wyobcowania; zwracając się w stronę kultury miasta i iluzji sztuki odwracał się od sielskich obrazów natury. U źródeł dramatu symbolicznego jest > dramat naturalistyczny m.in.: Henryka Ibsena (np.: Dzika kaczka 1884), Antoniego Czechowa(Wiśniowy sad 1884), Augusta Strindberga (Taniec śmierci 1901), Stanisława Przybyszewskiego (Śnieg 1903), w których elementy naturalistyczne splatały się jednak z symbolicznymi, które dziś decydują o sposobie ich inscenizacji; do dramaturgów symbolistów zalicza się m.in.: M. Maeterlincka (Ślepcy 1891), Stanisława Wyspiańskiego (Wesele 1901, Wyzwolenie 1903), Leopolda Staffa (Skarb 1904), Stanisława Przybyszewskiego (Miasto 1914); zob. też: dramat modernistyczny, dramat obyczajowo-psychologiczny.
Dramat symboliczny czerpał z estetyki realistycznej i naturalistycznej, ale zrywał z dosłownością nadając sytuacjom wymiar często filozoficznego, uniwersalnego uogólnienia; przeciwstawiał się pozytywizmowi, parnasizmowi i idei sztuki dla sztuki.
Dramat symboliczny dokonał transformacji na język obrazów, dźwięków, konstruowania relacji międzyludzkich i prezentacji życia wewnętrznego postaci, dokonania malarzy symbolistów, impresjonistów, poetów i epików; ukazywał człowieka samotnego wśród ludzi, społeczeństwa, rodziny opisywał jego zmienne, nieuchwytne stany psychiczne, nastroje pełne bólu, smutku, melancholii, pesymizmu, dekadenckiego wyobcowania; zwracając się w stronę kultury miasta i iluzji sztuki odwracał się od sielskich obrazów natury. U źródeł dramatu symbolicznego jest > dramat naturalistyczny m.in.: Henryka Ibsena (np.: Dzika kaczka 1884), Antoniego Czechowa(Wiśniowy sad 1884), Augusta Strindberga (Taniec śmierci 1901), Stanisława Przybyszewskiego (Śnieg 1903), w których elementy naturalistyczne splatały się jednak z symbolicznymi, które dziś decydują o sposobie ich inscenizacji; do dramaturgów symbolistów zalicza się m.in.: M. Maeterlincka (Ślepcy 1891), Stanisława Wyspiańskiego (Wesele 1901, Wyzwolenie 1903), Leopolda Staffa (Skarb 1904), Stanisława Przybyszewskiego (Miasto 1914); zob. też: dramat modernistyczny, dramat obyczajowo-psychologiczny.
« powrót
