O sztukach wszelakich - Cricot 2
Cricot 2, jeden z najważniejszych światowych teatrów eksperymentalnych, zał. 1956 przez Tadeusza Kantora i M. Jaremę w Krakowie. Wielokrotnie występował za granicą; nawiązywał do dokonań teatru → Cricot i doświadczeń teatralnych Kantora z okresu II wojny światowej; spektakle realizowały jego ideę teatru autonomicznego. Twórca sprawdzał w nich założenia własnych teorii teatr., wyrażanych w kolejnych manifestach: embalage – spektakl sceniczny jako opakowanie (Cyrk T. Mikulskiego, 1957); informel – odkrywanie materii nieforemnej (W małym dworku S. Witkiewicza, 1961); teatr zerowy – rozdzielenie akcji i tekstu i przeciwstawianie ich sobie (Wariat i zakonnica Stanisława Witkiewicza, 1963); teatr wydarzeń – (happeningi 1967-68); teatr śmierci – minispektakle cricotage (Umarła klasa 1975); teatr zamknięty, w opozycji do teatru otwartego – podkreślanie w trakcie spektaklu jego stawania się i jednorazowości. W zespole prowadzonym przez Kantora występowali profesjonaliści i amatorzy z kraju i zagranicy; kanwą literacką spektakli były przede wszystkim teksty Witkacego i B. Schulza; autorskie spektakle Kantora to Umarła klasa (1975), Wielopole, Wielopole (1980), Niech sczezną artyści (1985), Nigdy tu już nie powrócę (1988), Dzisiaj są moje urodziny (1991, premiera pośmiertna); 1992 Cricot 2 przestał istnieć; w Krakowie mieści się archiwum teatru – Cricoteka.
« powrót
