aktorstwo teatralne, jedna z konwencji aktorskiej sztuki; jego podstawową cechą jest fakt realizowania występu na żywo w obecności widza i zespołu teatralnego.

aktorstwo teatralne, jedna z konwencji > aktorskiej sztuki; jego podstawową cechą jest fakt realizowania występu na żywo w obecności widza i > zespołu teatralnego; w danej scenie aktor gra swoją rolę bez przerwy, a więc musi bez pomyłki umieć zrealizować wszystkie ustalone na próbach >zadania aktorskie. W Europie sztuka aktorska wyłoniła się z religijnych obrzędowych tańców i pieśni chóralnych ku czci Dionizosa w starożytnej Grecji, z czasem włączając do repertuaru sceny z życia codziennego. Aktor grecki w >tragedii (i dramacie satyrowym) występował w >masce, która określała z góry charakter postaci, chodził na koturnach, przedstawienia realizowano w plenerze (teatr grecki i teatr rzymski miał zabudowę amfiteatralną, sytuowany był najczęściej na stokach wzgórza i mieścił od kilkuset po kilka tysięcy widzów) – to ukształtowało pantomimiczny charakter kreacji (jeżeli chodzi o plastykę ruchu) i podniosłą deklamację i śpiew, który dziś możemy porównać do melorecytacji czy śpiewu operowego i zaliczyć do konwencji >aktorstwa estradowego. W Grecji od wykonania scenicznego, czyli gry aktorskiej, zależał w dużej mierze wynik >agonu; był to więc nie tylko konkurs tekstów poetyckich, ale także ich scenicznej realizacji. Grecka komedia a zwłaszcza teatr >mimów wolne były od takich konwencjonalnych obciążeń. Aktorzy grający role postaci pozytywnych występowali bez maski i ich celem było mimetyczne naśladowanie i przeobrażanie typów ludzkich. Styl gry aktorskiej zmieniał się przez następne wieki. W średniowieczu sztukę aktorską kształtował fakt realizacji spektakli religijnych, gdzie aktor odtwarzał postać sceniczną z punktu widzenia chrześcijańskiego systemu wartości: utożsamiając się z nią (postacie pozytywne: Chrystus, święci, męczennicy, anioł itp.) lub dystansował się (postacie negatywne: diabły, grzesznicy itp.). Współcz. ciągle ścierają się te dwie tendencje, choć już w inny sposób, utożsamiania się aktora z postacią (wczesny okres >metody K. Stanisławskiego) lub dystansu wobec postaci (>efekt obcości Berolda Brechta). Przełom dla a. t. nastąpił w XIX–XX w., kiedy – dla potrzeb realizowania idei teatru naturalistycznego – wprowadzono do sztuki aktorskiej konwencję gry tzw. >czwartej ściany; polegała ona na „ignorowaniu” przez aktora obecności widzów „podglądających” życie bohaterów sztuki. Ponadto na współczesne aktorstwo teatralne mają wpływ teoria i praktyka teatralna >Wielkiej Reformy Teatru i > Drugiej Reformy Teatru a także > aktorstwo filmowe.