O sztukach wszelakich - Łomnicki Tadeusz
Łomnicki Tadeusz (1927-92), polski aktor teatralny i filmowy, reżyser, pedagog, rektor PWST w Warszawie (1975-81), założyciel i dyrektor Teatru na Woli (obecnie jego imienia), dramaturg, uważany jest za najwybitniejszego powojennego aktora teatralnych i filmowych.
Łomnicki Tadeusz (1927-92), polski aktor teatralny i filmowy, reżyser, pedagog, rektor PWST w Warszawie (1975-81), założyciel i dyrektor Teatru na Woli (obecnie jego imienia), dramaturg, uważany jest za najwybitniejszego powojennego aktora teatralnych i filmowych; dogłębnie analizował role; mając niepowtarzalną zdolność transformacji psychicznej, kreował postaci w całej złożoności ich istoty, wydobywał z nich pasje, namiętności, obsesje; nadawał im szczególny wyraz wizualny: „To jego rysowanie siebie, modelowanie się, było jednocześnie dziełem plastyka”. (Olgierd Łukaszewicz. "Teatr" 2002 nr 3). Debiut sceniczny - 1945; debiut jako dramaturg Noe i menażeria (1948); grał m.in. role: tyt. Kordian J. Słowacki 1956 (T. Współczesny), tyt. – Kariera Artura Ui B. Brechta 1962 (T. Współczesny), Łatka - Dożywocie A. Fredry 1963 (T. Współczesny), Prysipkin – Pluskwa W. Majakowskiego 1975 (T. Narodowy), Goya – Gdy rozum śpi A.B. Vallejo 1976 (Teatr Na Woli), Horodniczy - Rewizor M. Gogola 1977 (Teatr TV), Salieri - Amadeusz P. Shaffera 1981 (Teatr Na Woli), Krapp - Ostatnia taśma Krappa Samuela Becketta 1985 (Teatr Studio), Feuerbach - Ja, Feuerbach T. Dorsta 1986 (Teatr Dramatyczny), Rotmistrz - Ojciec A. Strindberga 1991 (Teatr TV); w filmach: Stach - Pokolenie A. Wajdy 1954, uciekinier - Eroika A. Munka 1957, Bazyli - Niewinni czarodzieje Andrzeja Wajdy 1960, stary krawiec - Dekalog 8 Krzysztofa Kieślowskiego 1988, Wojewódzki - Pan Wołodyjowski 1969 i w Potopie Jerzego Hoffmana 1974, reż. Burski - Człowiek z marmuru Andrzeja Wajdy 1976; zmarł podczas próby Króla Leara W. Szekspira w poznańskim Teatrze Nowym.
